Boşanma davaları, çiftlerin evlilik birliğini hukuki olarak sona erdirdiği süreçte, mal paylaşımı, nafaka ve velayet gibi birçok önemli hukuki meselenin çözümünü gerektirir. Özellikle düğün takıları, bu süreçte sıkça tartışma konusu olur. Boşanmada ziynet eşyalarının paylaşımı hem taraflar hem de hukukçular için uzun yıllardır karmaşık bir mesele olmuştur. 2024 yılında Yargıtay’ın bu konuya ilişkin yeni bir kararı, hukuki uygulamada önemli değişiklikler yaratmıştır. Bu yazıda, takı paylaşımı ve Yargıtay’ın yeni içtihadına dair detaylı bir değerlendirme sunulmaktadır.

Ziynet Eşyalarının Paylaşımı: Geleneksel ve Yeni Yaklaşımlar

Türk Medeni Kanunu’na göre, evlilik sırasında edinilen mallar, aksi kararlaştırılmadıkça, ortak mal rejimine tabidir ve boşanma halinde yarı yarıya paylaşılır. Ancak ziynet eşyaları, geleneksel olarak kadının kişisel malı sayılırdı ve bu nedenle paylaşıma dahil edilmezdi. Takıların paylaşımı, boşanma davalarında taraflar arasında sıkça çekişme konusu oluyordu.

Yargıtay’ın 2024’te verdiği kararla bu yaklaşıma yeni bir boyut kazandırılmıştır. Artık, takıların paylaşımında taraflar arasında bir anlaşma varsa bu anlaşma esas alınacaktır. Anlaşma sağlanamadığında, yerel örf ve adetler dikkate alınacak, ancak bu da kanıtlanmalıdır. Kanıt sunulamadığı durumlarda, takılar kime takılmışsa onun kabul edilecektir. Bu değişiklik, özellikle Antalya’da boşanma davaları ile ilgilenen avukatlar arasında büyük yankı uyandırmıştır, çünkü bu tür davalarda ziynet eşyaları konusu sıkça gündeme gelmektedir.

Yargıtay’ın 2024/2402 Sayılı Kararı ve İçeriği

Yargıtay 2. Hukuk Dairesi’nin 2024/2402 sayılı kararı, ziynet eşyalarının paylaşımına dair önemli bir içtihat oluşturmuştur. Bu karara göre, anlaşmazlık durumunda yerel örf ve adetler dikkate alınacak, ancak bu örf ve adetlerin varlığı iddia ve ispat edilmelidir. Kanıtlanamadığında ise takıların kime takıldığı esas alınacaktır.

Bu içtihat, özellikle kadına ya da erkeğe özgü takılar konusunda önemli bir fark yaratmıştır. Eğer takıların belirli bir tarafa özgü olduğu iddia ediliyorsa, bunun ispat edilmesi gereklidir. Bilirkişi incelemesi sonucunda, takıların her iki tarafa da özgü olduğu belirlenirse, takılar takıldığı kişiye ait kabul edilecektir. Yargıtay’ın bu yeni yaklaşımı, boşanma avukatlarının davaları ele alış biçimlerini doğrudan etkilemektedir.

Yeni İçtihatların Geçmiş Kararlara Etkisi

Yargıtay’ın yeni bir kararı, geçmişte kesinleşmiş davalar üzerinde doğrudan bir etki yaratmaz. Yeniden yargılama, ancak belirli olağanüstü hukuki sebeplerle mümkündür. Ancak, devam eden ve gelecekteki davalarda, bu yeni içtihatlar emsal teşkil eder. Bu durum, boşanma davalarında ziynet eşyalarının paylaşımına ilişkin anlaşmazlıkların çözümünde daha belirgin ve öngörülebilir bir yol sunmaktadır.

Ziynet Eşyalarının Paylaşımında Dikkat Edilmesi Gereken Noktalar

Yargıtay’ın yeni içtihadı ile ziynet eşyalarının paylaşımı daha karmaşık bir hale gelmiştir. Bu süreçte göz önünde bulundurulması gereken bazı noktalar şunlardır:

• Anlaşmanın Önemi: Taraflar arasında ziynet eşyalarının paylaşımı konusunda bir anlaşma varsa bu anlaşma bağlayıcıdır. Yazılı bir anlaşma, hukuki uyuşmazlıkların önlenmesinde kritik rol oynar.
• Örf ve Adetler: Anlaşma olmadığında yerel örf ve adetler dikkate alınır, ancak bu örf ve adetlerin varlığı ispatlanmalıdır.
• Bilirkişi İncelemesi: Takıların kime ait olduğuna dair çekişmelerde bilirkişi raporları belirleyici olur.
• Takıların Takıldığı Kişi: Takılar kime takılmışsa ona ait kabul edilir, ancak ekonomik değeri olan takılar için tarafların özgüleme iddiaları ispatlanmalıdır.

Sonuç

Yargıtay’ın 2024/2402 sayılı kararı, boşanma davalarında takı paylaşımıyla ilgili hukuki uygulamaları önemli ölçüde değiştirmiştir. Bu karar, taraflar arasında uzlaşma sağlanamayan durumlarda yerel örf ve adetlerin devreye gireceğini ve ispat yükümlülüğünün taraflara ait olduğunu açıkça ortaya koymaktadır. Boşanma avukatlarının müvekkillerini bu konuda bilgilendirerek, sürecin doğru yönetilmesine katkıda bulunmaları büyük önem taşımaktadır.

Yeni içtihat, tarafların hukuki güvenliğini artırırken, boşanma davalarında çözüm odaklı bir yaklaşımı teşvik etmektedir. Ancak tarafların uzlaşmaya varamadığı durumlarda, hukuki sürecin daha uzun ve çekişmeli bir hal alabileceği unutulmamalıdır. Bu nedenle, tarafların dava öncesinde anlaşmaya teşvik edilmesi hem hukuki hem de duygusal süreçleri daha sağlıklı hale getirecektir.